На сиромаштијата често се гледа како на проблем што го предизвикуваат ниските приходи и се поврзува со идејата дека луѓето не добиваат плата за вложениот труд.
Во последно време посебно се истакнува дека вработувањето претставува единствен излез од сиромаштијата. Па оттука, неодамнешните политички случувања ги попречија интегрираните, сеопфатни, стратегии за социјална инклузија со цел обезбедување на права, ресурси и услуги, а наместо тоа ја истакнаа важноста на економската продуктивност и конкурентност, како и зголемувањето на вработеноста.
Но, се посветува сé поголемо внимание на квантитетот (имено, бројот на лица што можат да се вработат), додека пак не се сметаат за приоритет квалитетот на работата, како што е минималниот износ за задоволување на основните потреби како клучен фактор, потоа сигурноста и работните услови. Ова има влијание во наглото зголемување на бројот на т.н. „вработени сиромашни“, т.е. луѓе во работен однос погодени од сиромаштијата.
Публикацијата можете да ја превземете на линкот:
